تصاویری که از هند در حال دست به دست شدن است، به فیلم‌های آخرالزمانی هالیوود می‌ماند. درست مثل اغراق‌های سینمای بالیوود. آتش روشن کردن در قبرستان، پرتاب‌مان می‌کند به عصری که وبا همه‌گیر شده بود. با این تصاویر سینمایی که تلخ واقعی است، آژیر هشدار برای ما به صدا درآمده است. اگر سفت و سخت نگیریم، باید شاهد بروز فاجعه‌ای تلخ در کشور باشیم.
عکسی ترسناک از مترو تهران در روزهای قرمز کرونایی منتشر شد. مردم مثل دانه‌های بلای کنار هم ایستاده بودند و منتظر بسته شدن درهای واگن. حضور آن حجم از مردم در مترو نشان می‌دهد برخلاف محدودیت‌هایی که اعمال می‌شود، زندگی عادی در جریان است و مردم مجبور هستند برای رزق زندگی‌شان دل به خیابان‌های کرونایی بزنند. واقعا با توجه به وضعیت اقتصادی کشور، نمی‌شود به قرنطینه کامل فکر کرد. اما می‌توان به اعمال محدودیت تا پایان امسال اندیشید. محدودیت‌های کرونایی نباید تنها منتهی به روزهای پیک باشد. در یک سال گذشته مشخص شد، هرگاه سخت نگرفتیم، با بحران روبرو شده‌ایم.
یک سال سفر رفتن را تعطیل کنیم. یک سال اجازه ندهیم، مرد از شهرهای‌شان خارج شوند. هر مراسمی که احتیاج به دور همی دارد را قدغن کنیم. فرقی ندارد این مراسم مذهبی است یا عرفی. رودربایستی را باید کنار گذاشت و قاطع بود.
نه تنها باید اجتماعات را تعطیل کرد، بلکه باید با کسانی که خلاف قوانین کار می‌کنند به شدت برخورد کرد و آن را رسانه‌ای کرد.
مراسم‌ها باید تا اطلاع ثانوی مجازی باشد. تجربه‌ای که در سال گذشته هم آن را داشتیم و موفق هم بود.
الان دو مسئله انتخابات و کنکور پیش روی ماست. از همین امروز باید فکری به حال آنها کرد. نشود دوباره مثل سال گذشته که چند روز مانده به کنکور، هر کسی حرفی بزند و داوطلبان بیچاره را که به خودی خود استرس دارند را دچار سردرگمی کنند.
کرونا با شکل و شمایل مختلف پشت در کشور ایستاده است و منتظر است با کوتاهی ما مثل مدل چینی و انگلیسی وارد کشور شود. تازه باید نگران بود که کرونای ایرانی از راه نرسد. که اگر بیاید باید خر آورد و باقالی را بار کرد.
داستان واکسن در ایران که معلوم نیست به کجا ختم می‌شود و تاریخ موعود کی از راه می‌رسد، پس باید فعلا سفت و سخت گرفت تا واکسن‌ها از راه برسد. تازه معلوم نیست لشگر واکسن یا همه «مایه کوبی» قدیمی خودمان، توانایی مقابله با این لشگر پلید را داشته باشد.
