پیاده‌روی سریع و راه رفتن با سرعت بالاتر در بلندمدت می‌تواند روند پیری بیولوژیک را در انسان‌ها کندتر کرده و سن بدن آن‌ها را در دوره میانسالی کاهش دهد.
گروهی از دانشمندان به‌تازگی وجود ارتباطی احتمالی را میان راه رفتن سریع و سن بیولوژیکی انسان گزارش کرده‌اند. این سن بیولوژیکی با طول تلومر لکوسیت (LTL) سنجیده می‌شود. تلومر لکوسیت یکی از نشانگرهای زیستی محسوب می‌شوند و به باور دانشمندان می‌توانیم از آن‌ها برای ارزیابی سرعت پیر شدن بدن انسان استفاده کنیم.
چیزی که در اینجا از آن به‌عنوان سن بیولوژیکی یا سن زیستی تعبیر می‌کنیم، درواقع به‌معنای روند زمانی از فرسودگی طبیعی سلول‌های بدن است. یک مثال جالب از منظر سلولی و با در نظر گرفتن کارکرد تلومرها بدین صورت مطرح می‌شود: یک عمر راه رفتن با سرعت‌های بالاتر می‌تواند بدین معنی باشد که فرد در دوران میانسالی و بازهم تأکید می‌کنیم، از نظر سلولی، به‌میزان ۱۶ سال جوان‌تر خواهد بود. محققان از پایگاه داده‌ی بیوبانک بریتانیا استفاده کرده و پرونده‌های سلامت مربوط به ۴۰۵۹۸۱ فرد میانسال را به دست آوردند. تجزیه‌وتحلیل ژنتیکی صورت‌گرفته از سوی آن‌ها، وجود یک ارتباط علت و معلولی را میان راه رفتن سریع افراد و و طول تلومر لکوسیت در آن‌ها (مستقل از هر فعالیت بدنی دیگر) نشان داد.
