دانشمندان تصور می‌کنند سطح عطارد، سیاره‌ی کوچک منظومه‌ی شمسی، به‌لطف فراوانی کربن و فشار ناشی از برخورد سیارک‌ها، با الماس پوشیده شده است.
ازآنجاکه سیاره‌ی عطارد سال‌های آغازین پرتلاطمی را پشت‌سر گذاشت، ممکن است امروزه سطحی انباشته از الماس داشته باشد. براساس پژوهشی جدید، سنگ‌های فضایی که در گذشته به پوشش گرافیتی عطارد برخورد کرده‌اند، ممکن است امروزه تراشه‌های الماس را به‌وجود آورده باشند. کوین کانن، زمین‌شناس دانشکده‌ی معدن کلرادو، یافته‌هایش را در کنفرانس علوم سیاره‌ای و قمری ارائه کرده است. او می‌گوید:
موج فشار ناشی از سیارک‌ها یا دنباله‌دارهایی که با سرعت ده‌ها کیلومتربرثانیه به سطح عطارد برخورد می‌کنند، ممکن است گرافیت را به الماس تبدیل کرده باشند.
براساس یافته‌ها، عطارد صرفاً توده‌ی سنگی داغ نزدیک به خورشید نیست؛ بلکه دنیایی پیچیده است. یافته‌های کانن و دیگر پژوهشگران جزئیات جدیدی درباره‌ی تاریخچه‌ی منحصر‌به‌فرد زمین‌شناسی عطارد ازجمله وجود جواهرات افشا می‌کنند.
عطارد حتی از دو قمر بزرگ منظومه‌ی شمسی، یعنی تایتان و گانیمد، هم کوچک‌تر است. این سیاره به‌دلیل سال‌های کوتاه و روزهای طولانی‌اش معروف است. هر سال عطارد با ۸۸ روز زمینی و هر روز آن با ۵۹ روز زمینی برابر است. دمای روز عطارد به ۴۲۶ درجه‌ی سانتی‌گراد می‌رسد و ازآنجاکه فاقد جوّ است، دمای شب آن تا منفی ۱۷۸ درجه‌ی سانتی‌گراد کاهش می‌یابد.
این آمار گیج‌‌کننده ازنظر زمین‌شناسی به یکدیگر ربط دارند: عطارد سیاره‌ای سرشار از کربن (به‌شکل گرافیت) است و در حدود ۴ میلیارد سال پیش فشار زیادی براثر برخوردهای سیارکی به آن وارد شد. در طول دوران مخرب و متلاطم عطارد به نام بمباران سنگین پسین، وضعیت این سیاره حتی از ماه هم بدتر بود.
عطارد جوان مانند بسیاری از دنیاهای دیگر منظومه‌ی شمسی ازجمله زمین، با اقیانوس ماگما پوشیده شده بود که بعدها سرد و سخت شد؛ اما برخلاف سیاره‌های دیگر، لایه‌ای از گرافیت روی سنگ‌های مذاب شکل گرفت. کانن در پژوهش خود آثار برخوردهای متوالی ۱۹ کیلومتر از پوسته‌ی فوقانی عطارد را در چند میلیارد سال آینده مدل‌سازی کرده است. لایه‌ی گرافیتی ممکن است بیش از ۹۰ متر ضخامت داشته باشد و فشار برخوردهای سیارکی به‌قدری کافی بوده‌اند که بتوانند ۳۰ تا ۶۰ درصد از آن را به «الماس‌های ضربه‌ای» تبدیل کنند.
