این ابزار علمی یکی از چهار ابزار معلق برفراز مجمع الجزایر مالایی در روز ۱۴ دسامبر سال ۲۰۲۱ بود. آن روز این وسیله تبدیل به اولین شبکه دستگاه‌هایی شد که زمین لرزه‌ای را از هوا کنترل می‌کرد که محققان در گزارشی که درروز شانزدهم آگوست در Geophysical Reseach letters منتشر شد این را اعلام کردند. این یافته می‌تواند به محققان کمک کند تا زلزله‌هایی که در مناطق دورافتاده کره زمین اتفاق می‌افتند را ردیابی کرده و در عین حال در آینده راه برای ارسال بالن‌های مجهز و ویژه برای مطالعه زمین‌شناسی سیارات دیگر، از جمله سیاره همسایه ما، زهره را هموار خواهد کرد. دیوید میمون، دانشمند نجوم سیارات در دانشگاه تولوز فرانسه در این رابطه گفته:« سیاره زهره خواهر کره زمین است ولی خواهر دوقلوی شیطانی است. ما نمی‌دانیم که چرا این دو سیاره تا این حد متفاوت هستند و به همین خاطر هم به اندازه‌گیری‌هایی نیاز داریم.» ایده استفاده از بالون‌ها برای مطالعه صداها و پژواک‌های زمین از راه دور، ریشه در دوره جنگ سرد دارد. در دهه ۱۹۴۰، ارتش آمریکا پروژه‌ای مخفی برای جاسوسی از آزمایش‌های تسلیحات هسته‌ای اتحاد جماهیر شوروی را آغاز کرد که با وصل کردن میکروفون‌هایی برروی بالون‌هایی که در ارتفاع بالای جو به پرواز در می‌آمدند، کار می‌کرد. وقتی زمین می‌لرزد، امواج صوتی با فرکانس پایین را منتشر می‌کند که می‌توانند فواصلی طولانی در فضا طی کنند. ارتش برنامه‌ریزی کرد تا با استفاده از میکروفون، صدای لرزش‌های زمین در پی انفجار هسته‌ای را دریافت و ضبط کند ولی این پروژه در نهایت بسیار گران‌قیمت و پرخرج قلمداد شده و متوقف شد. دهه‌ها بعد، بالون‌های علمی، عمدتا در حیطه هواشناسی باقی ماندند ولی در اوایل دهه ۲۰۰۰، میمون و همکارانش آزمایش جدیدی را با بهره‌گیری از بالون‌ها برای اکتشافات فضایی، به‌ویژه برای مطالعه زمین‌لرزه‌های غیرزمینی آغاز کردند.
